Rozdział 1 - Bez zaufania nie ma nic.

Zaufanie – jedna z najważniejszych rzeczy w każdej ludzkiej relacji. Bez zaufania nie ma przyjaźni, czy miłości. Wszystko buduje się właśnie na wzajemnym zaufaniu. Niektórych zaufanie zdobyć można bezproblemowo, innych jednak niezmiernie trudno. Najgorzej, gdy ktoś w przeszłości został zraniony przez jedną z najbliższych osób. Gdy stracimy zaufanie do kogoś, komu bezgranicznie ufaliśmy, kogo kochaliśmy, stracimy zaufanie do większości ludzi. Niektórzy przez jeden moment w swoim życiu, tracą zaufanie do całego otaczającego ich świata. Odcinają się, a wszystko co ich dręczy trzymają w sobie. Dużo ludzi później nie radzi sobie z natłokiem emocji tłumionych w sobie, lecz są też osoby, które są wystarczająco silne, by to wszystko udźwignąć. Mimo utraconego zaufania, idą dalej przed siebie, żyją dalej i czują się świetnie. Jednak czy ich życie naprawdę jest takie jak powinno?

                                 „Zranić nas mogą tylko ci, którym zaufamy.”

Jest na świecie pewna dziewczyna której, już od kilku lat, życiowym mottem jest właśnie to zdanie. Dlaczego właśnie ten cytat? Jak pewnie się domyślacie, w przeszłości została zraniona przez kogoś bardzo jej bliskiego. Od tego czasu wybudowała wokół siebie coś jakby mur, który chroni ją i nie pozwala się nikomu do niej zbliżyć. Mimo, że ma dużo znajomych, z każdym zostaje tylko na etapie koleżeństwa, nic więcej. Podświadomość nie pozwala jej polubić kogoś bardziej, niż tylko jako znajomego. Nie ufa nikomu na tyle, żeby się z nim przyjaźnić. To jest właśnie przykład tego, że tylko dzięki zaufaniu można stworzyć między ludźmi jakikolwiek prawdziwy związek.

Ta dziewczyna to Katherine Johnson. Młoda, bo zaledwie siedemnastoletnia dziewczyna, która po śmierci tak bliskiej jej sercu osoby, jaką był jej ojciec, po części zamknęła się w sobie i przybrała maskę. Maskę nienawiści, bezczelności, maskę obojętności wobec drugiego człowieka. Nie doprowadziła do tego sama w sobie śmierć jej ojca, lecz wydarzenia, które miały miejsce chwilę później. Stało się coś, czego nikt nigdy by się nie spodziewał. Zwłaszcza ze strony tak bliskiej, a jednocześnie tak obcej dla Katie kobiety. A chodzi tu o jej matkę, choć lepszym określeniem byłoby rodzicielkę. Są niestety na świecie ludzie, którzy darzą szczerą nienawiścią nawet najbliższe w ich życiu osoby, bo ich własne, rodzone dzieci. Takim człowiekiem jest właśnie Madeleine. Kiedy tylko zmarł ojciec Katherine, a było to gdy dziewczyna miała 10 lat, jej matka wysłała ją do internatu. Co w gruncie rzeczy nie było takie złe, bo przecież dużo dzieci mieszka w internatach. Z jedną tylko różnicą, wszystkie pozostałe dzieci wyjeżdżały do rodzin, kiedy tylko miały taką okazję, a Katie przez 3 lata spędzone w tamtym miejscu, ani razu nie była w domu. Wyjeżdżała stamtąd tylko na święta i wakacje, lecz nie do swojego rodzinnego domu, ale o tym później. Po tych kilku latach, matka dziewczyny, po długich namowach pewnej osoby, zabrała ją z powrotem do domu. Do tej pory nikt nie wie, jakim cudem udało się przekonać Madeleine. Katherine po powrocie do rodzinnego domu dowiedziała się, że ktoś zamieszkał z jej matką. Okazało się, że jej rodzicielka, już rok przed śmiercią męża znalazła sobie kochanka, który wprowadził się do niej wraz ze swoją córką Victorią, rówieśniczką Katie. Mimo tych wszystkich szokujących informacji, dziewczyna była pewna, że nie stanie się już nic równie złego, jak trafienie do internatu. W pewnym sensie miała racje. Rok później stało się bowiem coś o wiele gorszego i to właśnie przez tę sytuację Katherine do końca znienawidziła matkę. Za dość dużą opłatą, jej matka, wraz z nowym mężem umieścili ją na 3 lata w poprawczaku. To był cios poniżej pasa. Ból który poczuła dziewczyna jest nie do opisania. W takim momencie chyba każdy miałby depresję gwarantowaną. Działo się w tym poprawczaku wiele, a co dokładnie, dowiecie się przy innej okazji. Jak na razie wiedzieć musicie tyle, że nasza bohaterka się załamała, miała dość życia, ale kto by nie miał? Na szczęście, przy którejś z kolei próbie samobójczej pojawił się przy niej ktoś, kto wspierał ją od zawsze. Jakby osobisty anioł stróż, tu na ziemi.

Nina Dobrev, to właśnie osobisty anioł naszej bohaterki. Jest to jedyna osoba, której Katie ufa, choć mimo to czuje się niekomfortowo mówiąc jej o tym co czuje, o tym co ją dręczy, niepokoi. Dziewczyny traktują się jak siostry. Jak już wcześniej wspomniałam Katherine z internatu wyjeżdżała tylko na święta i wakacje, to właśnie u Niny je spędzała. Razem często jeździły na plan filmowy, do serialu w którym gra Nina. Tam też Katie mogła odpocząć od wszystkich problemów, zrelaksować się. Jak już wiecie na niewiele to się zdało. Mimo, że między internatem, a poprawczakiem bohaterka spędziła rok w rodzinnym domu, nie czuła się dobrze, co spowodowało dość głęboką depresję. Codzienne rozmowy z Niną, chociażby przez telefon, pomagały ale nie na tyle, żeby później nie spróbowała skończyć ze swoim życiem. Gdy w wieku 17 lat Katherine znów próbowała się zabić, Nina zrobiła coś, co od dawna planowała. Po długich błaganiach, a nawet kilku groźbach matka Katie zgodziła się na to, by dziewczyna zamieszkała u aktorki.

Chyba pora skończyć te wywody, już znacie historię naszej bohaterki. Myślę, że powinno to trochę wytłumaczyć niektóre zdarzenia, o których później przeczytacie. Katie nie miała kolorowej przeszłości, a niektóre rzeczy wydawać się mogą wręcz nierealne, ale uwierzcie mi na słowo, że takie rzeczy naprawdę się na świecie dzieją. Nie jest też tak, że nastolatkowie nie mają problemów, jak dorośli. Każdy z nas ma jakiś problem, ci starsi i ci młodsi, i jedni i drudzy przeżywają wszystko na swój sposób. Ta siedemnastoletnia dziewczyna przeżyła do tej pory wiele, a przeżyje jeszcze więcej. Czy będą to dobre, czy złe przeżycia, przeczytacie wkrótce.

----------------------------------
W końcu znalazłam chwilę czasu, by wstawić rozdział. Nie wiem czy wam się spodoba, czy też nie. Mam tylko nadzieję, że napiszecie mi szczere opinie na jego temat. Chciałabym wiedzieć co tak naprawdę myślicie. Czy w ogóle jest w tym wszystkim sens.